Vogelfotografie, fotograferen als een project, voor en nadelen.
In de wereld van de vogelfotografie zijn er verschillende opties:
- Zoveel mogelijk soorten registreren.
- Niet de foto , maar de beleving in combinatie met de foto is leidend.
- De kwaliteit van de foto is bepalend.
Kies je voor de laatste optie, dan is bij het projectmatig fotograferen de kans het grootst om uiteindelijk die foto te maken die je voor ogen hebt. Er kleven natuurlijk ook nadelen voor deze keuze. Een nadeel is natuurlijk dat je geen tijd meer kunt besteden aan andere soorten, tenzij er “ bijvangsten “ voorbij komen.
Elk jaar heb ik een lijstje met vogelsoorten die ik nog graag goed op de foto wil hebben. Dit jaar was dat o.a. de slechtvalk. Een vogel die behalve razendsnel ( in duikvlucht ruim 300km/u ), ook slecht benaderbaar is.
Op Terschelling zitten er zowel in de polder als op het strand bijna elk jaar wel enkele slechtvalken. Tot 1 april mogen vergunningshouders met de auto op het strand, dus een uitgelezen manier om te kijken of er mogelijkheden waren. Door goed contact met een mede fotograaf konden wij de kansen vergroten.
De een ging om de oostkant en de ander om de westkant van het strand. Bij een waarneming kon via de tel/app de locatie waar zich een slechtvalk bevond snel bereikt worden door de ander. En dan begint het wachten. Hoe is het gedrag, hoever kun je zonder verstoring de vogel benaderen, wanneer gaan ze jagen en natuurlijk bij een paartje, wanneer en waar paren ze.
Er waren 2 locaties , een met een paartje en een met een jonge slechtvalk die uiteindelijk zeer goed benaderbaar bleek. De foto hiervan vindt u bovenaan dit artikel. Laten we beginnen met de jonge slechtvalk.
Met de auto kon je zonder verstoring tot een meter of 10 de vogel benaderen. Deze foto’s uit een sessie van 3,5 uur, waarbij de vogel uiteindelijk vertrok toen er een hardloper langs kwam.
U ziet het, de slechtvalk is in mijn aanwezigheid toilet aan het maken zonder zich iets van mij aan te trekken. Het is overigens wel slaap verwekkend.
Trouwens is het niet mogelijk om de auto te verlaten voor een ander standpunt, want dan is de vogel gevlogen. Aangezien wij met 2 auto’s waren, hebben we steeds een auto gebruikt om van daaruit te fotograferen.
Omdat dit nogal statische foto’s zijn, was het wachten op het vangen en verorberen van een prooi. Denk nu niet dat elke poging een succes is. Op het moment suprême dat het wel gebeurde, woei het zo hard dat het stuivend zand geen fatsoenlijke foto mogelijk maakte. Het lukte mij uiteindelijk de auto zo te plaatsen, dat de slechtvalk enigszins in de luwte zat.
Dit tafereel vond plaats voor de auto. De zilvermeeuw werd in de vlucht gepakt en aan de foto is duidelijk te zien dat eerst de strot doorgebeten wordt. Dit is de volledige foto en ik moest snel reageren door eerst mijn extender er nog tussenuit te halen.
Het maaltje dat ze lekker vinden was tot mijn verbazing de houtsnip.
Zelf zie je ze nooit op het strand , maar slechtvalken hebben dermate scherpe ogen dat ze regelmatig een houtsnip te grazen nemen. En als de prooi dan toch weet te ontsnappen , dan is er een kans op een mooie “bijvangst “.
Tot zover de jonge goed benaderbare slechtvalk. Aan de Westkant van het eiland ( de Noordvaarder ) bevond zich een paartje slechtvalken. In november 2019 had ik het vrouwtje al eens in de vlucht vast kunnen leggen met, jawel, een houtsnip als prooi.
Zoals je kunt zien is dit vrouwtje geringd en bij navraag bleek deze in 2018 in Aalsmeer van ringen te zijn voorzien. Wel heel bijzonder dat de foto zodanig scherp is dat de ring duidelijk afleesbaar is.
Bij het veelvuldig in de buurt zijn van de beide slechtvalken ( s’morgens een paar uur en s’middags eveneens ) viel het op dat het vrouwtje en beter benaderbaar was en tevens vaker een prooi ving dan het mannetje, dat daarna maar rustig op afstand moest afwachten wanneer mevrouw uitgegeten was.
Vaak bleef er niet veel over. De prooien hadden niet het formaat van een zilvermeeuw, maar bleven beperkt tot houtsnip, duif en tot mijn verbazing meerdere keren een waterral.
Boven met waterral en met duif als prooi. Ook onder zijn de ringen duidelijk zichtbaar.
Het mannetje wist ik na lang wachten ook nog vast te leggen, zij het op grotere afstand.
Ik had het al over bijvangsten. Er zaten op de route van de ene slechtvalk naar het paartje slechtvalken 2 smellekens, waarvan er een zo vriendelijk was om uitgebreid mee te werken.
Ook deze smelleken vond de fotograaf weer slaapverwekkend.
Terug naar de slechtvalken.
De foto waar ik op zat te wachten, kende een verrassende wending. De paring vond steeds ver weg plaats en het mannetje ging elke keer naar het vrouwtje toe. Nu zat het vrouwtje op een aangespoeld krat en liet zich uitgebreid fotograferen , terwijl het mannetje verderop zat te wachten.
Het duurde het vrouwtje schijnbaar te lang voordat het mannetje kwam en u raadt het al: het vrouwtje ging voor de paring naar het mannetje toe onder toeziend oog van de fotograaf. En dat was de foto waar ik op zat te wachten.
